De moslimbroederschap (deel 2)

Tactiek moslimbroederschap

Door de grondwet uit te buiten eist men en eist men en eist men. Men wil de rechtstaat met eigen wetten infiltreren en ten val brengen. Hier heeft men gedeeltelijk al belangrijke doelen bereikt met behulp van politiek, de media en de rechtbanken. Politieke, religieuze en culturele invloeden van het Westen wijst de MB fel af, maar niet de wetenschappelijke en technische kennis, die men zonder meer overneemt. Sinds zijn bestaan is de islam een roofzuchtige religie, die door de hele geschiedenis heen het bezit en de prestaties van de volken, die werden onderworpen, zich heeft toegeëigend. Daarbij is het hen niet gelukt om dat verder te ontwikkelen, wat anderen geproduceerd hadden. Integendeel, na enige generaties trad er een stilstand op, een gevolg van de aanbevolen, hernieuwde oriëntering naar de islamitische begintijd. Creatief waren de anderen. Er zijn vandaag de dag nauwelijks Nobelprijswinnaars uit het islamitische gebied.

 

 Ex-moslim Mark Gabriel
Onder het pseudoniem Mark A. Gabriel doet de voormalige professor voor islamitsche geschiedenis aan de Al-Azhar universiteit in Cairo, die de islam heeft verlaten en nu als christen in de USA woont, verslag over de gedachtewereld van de radicale moslims. Over zijn toenmalige leraar Abdel Rahman, die aan dezelfde universiteit studeerde, schrijft hij: ‘Op een dag gaf hij ons als studenten de gelegenheid vragen te stellen. Ik stond op en vroeg hem iets, wat mij al langere tijd bezighield: ‘Waarom onderwijst u ons zo veel over de jihad? Hoe is het met de verzen in de  Koran, die over vrede, liefde en vergeving spreken?’ Meteen liep zijn gezicht rood aan. Ik zag dat hij toornig was, maar ik zag ook dat hij zich er toe dwong om zijn boosheid te beheersen.  ‘Mijn broeder’, zei hij, ‘er is een hoofdstuk in de Koran, dat de ‘oorlogsbuit’ heet. Er bestaat geen hoofdstuk, dat ‘vrede’ heet. De jihad en het doden zijn het belangrijkste in de islam, als men dat eruit haalt, dan onthoofdt men de islam’. Abdel Rahman was de geestelijke machthebber van de eerste bomaanslag op het World Trade Center in New York in 1993. Hij zit in de USA een levenslange gevangenisstraf uit. Mark A. Gabriel vertelt ook hoe mensen voor Abdel Rahman en soortgelijke groeperingen nieuwe leden voor hun radicale ideologie rekruteren. Hij schrijft hoe, na een gebed in de studentenmoskee van de Al-Azhar universiteit, de leider van zo’n groep opstond en voor de aanwezigen de bewering naar voren bracht, dat er in de buurt een geheime christelijke groepering was, die moslimstudentes dwong om met christelijke mannen te slapen om hen van de islam af te brengen. Als geëlektrificeerd zouden de studenten vol verontwaardiging wraak hebben gezworen. Zo opgehitst, zouden ze de woningen van de vermeende christenen hebben afgebrand. In de middag keerde de studentenhorde weer naar het wooncentrum terug, maar ze wilden niets eten. Ze vernietigden 3.500 maaltijden en verdreven de bedienden uit het gebouw. Daarna vergrendelden ze de deuren, renden kwaad in het gebouw heen en weer en riepen: ’Allahu akbar!’ (Allah is groter).  De toestand kwam pas weer tot rust, nadat de minister van Binnenlandse Zaken gekomen was en verklaard had dat er helemaal geen geheime christelijke groep bestond, die studentes zou verleiden. Als mens uit het Westen, vooral als christen, vraagt men zich natuurlijk af hoe het komt dat studenten zo kritiekloos en goedgelovig zulke duistere en verwarde beweringen accepteren. Uit het oogpunt van de Bijbel zijn hier goddeloze machten aan het werk. Zo ziet Mark A Gabriel het ook, die als gewezen moslim zich inzet voor de verbreiding van het evangelie onder moslims.

5) Conclusies
Uit de uiteenzettingen is ondubbelzinnig te zien, dat het ideologische gedachtegoed van de MB niet overeenkomt met de democratische opvattingen van de westerse landen, die op de principes van een rechtstaat zijn gebaseerd en natuurlijk niet op het christelijke geloof. We hebben hier met een totalitaire, democratie-vijandige, antichristelijke en anti-Joodse radicale beweging te maken, die in de 21e eeuw de weg terug naar de 7e eeuw erdoor wil krijgen. Men kan ze met recht als groene nazi’s aanduiden.

Dictatuur versus democratie     
Volgens een enquête van het Amerikaanse opinieonderzoekinstituut ‘PEW Research Center’ van december 2010 verlangt 59% van de Egyptenaren naar een strenge islamitische staat, 85% wil de doodstraf voor ieder mens die de islam verlaat. De MB zet zich voor deze doelen in. Ze zijn naast andere een belangrijke groepering, die dit ook in alle Arabische landen erdoor wil krijgen. Wordt de MB bij de macht betrokken en daar kan men van uitgaan, dan weet men waar het naar toe gaat. Handig weet de MB door sociale en liefdadige activiteiten welwillendheid in de islamitische landen te kweken. En ook door de haat tegen Israël, dat absoluut vernietigd moet worden. Zo palmt men de hoofden en harten van de mensen in.
In onze media heerst ten aanzien van het gewelddadige oproer in de Arabische wereld tegen de, tot nu toe heersende dictators een lichtvaardige, door niets te rechtvaardigen euforie. Men denkt terug aan de val van het IJzeren Gordijn 20 jaar geleden en de daarop volgende democratisering van Oost-Europa. Maar dat is hier anders. Er zijn in de Arabische landen geen geestelijke voorwaarden voor een democratisering in de betekenis die wij eraan geven. De islam staat dat in de weg. Hoe moet er in een cultuur, waar de mens niet Gods evenbeeld is, dat is een uniek waardebezit, maar een slaaf van Allah is, hoe zal een mens, die slechts gehoorzaamheid heeft geleerd, hoe zal er in een cultuur, die theocratisch georiënteerd is, opeens het bewustzijn voor democratische waarden onstaan?  Een verlichting zoals in de westerse  wereld is er in het gebied van de islam nooit geweest. Typerend was altijd de dictatuur. Ook Turkije is geen democratie. Het experiment van Kemal Ataturk, die de islam een ‘absurde Godsleer’ noemde en met geweld toenadering zocht met het Westen en zijn waarden. Dat experiment van Kemal Ataturk wordt onder de AKP van Erdogan langzaam maar zeker weer teruggedraaid. Het is een weg terug naar het islamitische verleden.
Europa op z’n retour
Geen enkele westerse regering heeft de plotselinge omwentelingen in de Arabische wereld in het begin van 2011 voorzien. De moslimbroeders zullen de toestand voor zich weten te benutten. De beginnende vluchtelingenstroom over de Middellandse Zee naar Italië kan nu de inleiding naar de volgende dramatische ontwikkelingen zijn. De bevolkingsexplosie ten zuiden van de Middellandse Zee komt naar Europa toe, dat in een crisis van betekenis zit en grote schulden heeft. En dat na 40 jaar van afname van de bevolking, demografisch weggekwijnd en vergrijsd is. De ca. 8 miljoenen door abortus gedode kinderen, alleen al in Duitsland, ontbreken. In deze leemte komt nu een volksverhuizing op gang van jonge moslims, waardoor Europa pijlsnel geïslamiseerd wordt. Een Godsoordeel voor het eertijds christelijke continent ontstaat. Het is te vrezen, dat bij ons de islam met zijn waarden zich versterkt. Toenemende eisen zullen niet op zich laten wachten. Bovendien krijgt de islam hier nog daadkrachtige ondersteuning van partijen, in het bijzonder van kerken, die niet moe worden om dat te benadrukken, dat Allah identiek is met de God van de Bijbel, een theologisch onhoudbare bewering. Ook doet men moeite om alle, slechts denkbare overeenkomsten tussen christendom en islam erbij te halen en dienovereenkomstig te interpreteren. Kritiek schuwt men, daar men het als islamofoob (= islam afwijzend) ziet en dat zou als vijandig voor buitenlanders uitgelegd kunnen worden. Bijna beschaamd beklemtoont men weliswaar, dat in de islam Jezus als Zoon van God afgewezen wordt,  maar daardoor neemt het aantal van de schijnbare overeenkomsten duidelijk af. Maatschappelijk is de integratie van de moslims toch overwegend mislukt. Zij houden vast aan hun traditie en vormen naast elkaar bestaande samenlevingen.

Bij een verdere versterking van de islam in de Arabische landen zijn op de eerste plaats de daar wonenden christenen in gevaar, hoewel ook zij, zoals Egypte, met hun moslimlandgenoten tegen Mubarak gedemonstreerd hebben. Toen in 1908 de gehate sultan Abdulhamid II. door de jonge Turken steeds meer van zijn macht werd beroofd, kwam het toen ook tot spontane verbroedering tussen moslim-Turken en Armeense christenen. Slechts 7 jaar later vielen de Armeniërs ten prooi aan de eerste volkerenmoord van de 20e eeuw in Turkije. Dat christenen na de val van een dictator in een islamitisch land niet veilig zijn voor vervolging, toont met schrikwekkende duidelijkheid het voorbeeld van Irak aan. De despoot Saddam Hoessein is ter dood gebracht, maar de christenen in Irak hebben, vanwege de represailles, in een massa-exodus Irak voor de helft al verlaten, ofschoon er nog Amerikaanse troepen in het land zijn. Overigens is de sjaria de grondslag van de staatswetten van het nieuwe Irak. Men  krijgt de indruk dat voor het Westen de christenen van de Oriënt niet zo belangrijk zijn. De hoofdzaak is dat het Suezkanaal openblijft en dat de olie verder vloeit……

Na de christenen loopt ook Israël gevaar, het enige democratische ‘eiland’ midden in de islamitische wereld. Op 18 februari 2011 riep, de al genoemde Yusuf al-Qaradawi op het Tahrirplein in Cairo honderdduizenden op, om Israël te vernietigen. De voornaamste media bij ons vermeldden alleen maar dat hij kritiek heeft geuit op Israël. Een gemene bagatellisering, maar jammer genoeg niet ongebruikelijk voor onze media. Klaarblijkelijk wil men de islamitische wereld niet irriteren. Men kijkt liever een andere kant op en informeert nooit correct naar de eigen bevolking. De regeringen in het Westen schijnen tevreden te zijn, omdat de nieuwe militaire machthebbers in Cairo een mondelinge toezegging gegeven hebben om het vredesverdrag met Israël aan te houden. Geldt die toezegging ook morgen nog?

Waar komt het op aan?
Maar niet alleen de christenen van de islamitische landen en Israël zijn in gevaar, maar het hele Westen wordt in zijn identiteit bedreigd. Het gevaar is uiteindelijk niet door militaire middelen of economische ondersteuning van de Arabische landen in te dammen, niet door dialogen, zoals de kerken praktiseren of door islamconferenties, zoals die op staatsniveau in Duitsland worden gehouden, maar slechts door een herbezinning op onze eigen culturele wortels, waartoe het geloof in de Heer Jezus Christus als integraal bestanddeel behoort. De kerken zouden er goed aan doen om tot bekering op te roepen, tot een ommekeer naar de drie-enige God, want wat Europa is geworden, is het onder het kruis van Christus geworden waarvan de  islam een diepe afschuw heeft. Dit is het werkelijk, adequate tegenwicht t.o.v. de antichristelijke islam.

Daarbij komt nog de christelijke zending onder moslims. De zendingsopdracht van de Here Jezus geldt ook voor hen, voor wie Hij ook gestorven is en voor wie Hij ook de enige Verlosser is. Te weinig wordt zending waargenomen, door de grote kerken al helemaal niet. Het zijn voornamelijk evangelische zendingsgenootschappen, die deze opdracht plaatsvervangend voor de christenheid in het Westen overnemen. Mark A. Gabriel vertelt over zijn tijd als moslim in Egypte, dat ook daar niet één enkele christen het ooit heeft geprobeerd om hem van de Here Jezus Christus en zijn eigen geloof te vertellen. De enige uitzondering was een apothekeres geweest, die hem een Bijbel te lezen gegeven had. Ter verontschuldiging van de daar levende christenen kan worden gezegd, dat ze voortdurend met grote druk moeten rekenen, als zij zending bedrijven. Dat is in de westelijke landen (nog) niet het geval. Maar dat de volgelingen van de Here Jezus wegens hun geloof vervolgd worden, heeft de Here Jezus duidelijk aangekondigd. Het hele deel V van zijn boek wijdt Mark A. Gabriel aan de vraag, hoe men moslims het evangelie zou kunnen brengen. Als een voormalige moslim is hij daarin bevoegd, daarom wordt zijn gemakkelijk te lezen boek als lectuur aanbevolen. Men vindt het in de literatuurverwijzingen.

Literatuurverwijzingen 
1) Koran, vertaald door Max Henning
Reclam Nr. 4206, Stuttgart 1991

2) Die Ideologie der Muslimbruderschaft,
Verfassungsschutz des Landes NRW,
Mei 2006

3) Mark A. Gabriel
Islam und Terrorismus
Gräfelfing, 2004, Resch-Verlag

4) Günther Lachmann
Tödliche Toleranz
München 2007

5) Udo Ulfkotte
Die Muslimbruderschaft: Allahs grüne Nazis
www. info kopp-verlag.de/hintergruende/enthuellungen/
udo-ulfkotte-muslimbruderschaft-allahs-gruene-nazis.html

 

Eberhard Kleina

                                  Bron: DER SCHMALE WEG Nr. 1 /2013