Islamisering

Islamisering en islamvijandigheid

Seculiere media waarschuwen onvermoeibaar voor islamvijandige demonstraties en gedachtegangen, ook na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo in Parijs.en ze hebben niet in de gaten dat ze met twee maten meten.

Het is best merkwaardig. In de tijd van de studentenrevolutie verscheen er een boek met de titel Das Elend des Christentums, dat de jonge socialisten maar al te graag propageerden en de linkse jetset met applaus begroette. Je hoorde niets over een speciale groep christelijke fundamentalisten die zich daarna opmaakte om wraak te oefenen vanwege de belediging van het heilige Boek en de Messias. Geen enkele klerikale kring kwam met een bisschoppelijke oproep tot bestraffing. De schrijver Joachim Kahl had geen lijfwacht nodig en hoefde niet te verhuizen.

Stel je voor dat iemand een boek durfde te schrijven met de titel Das Elend des Islams. Uit rode en groene kelen zou moord en brand geschreeuwd worden en het gebruikelijke vocabulaire zou variëren van intolerant, vijandigheid jegens allochtonen, racistisch, islamofobie enzovoorts. De verontwaardiging bij de politiek correcte mensen en de apostelen van de tolerantie zou zijn voorgeprogrammeerd en men zou onbekommerd met de ‘naziknuppel’ zwaaien.

Vijandigheid jegens christenen en afwijzing van Messias Jezus geldt als progressief, het afwijzen van de islam is ouderwets en een stigma. Vanwaar dit meten met twee maten? Men eist tolerantie ten opzichte van een religie die niet eens weet wat tolerantie is.

“Historisch gezien en ook in onze tijd bestaat er geen land met een islamitische meerderheid en een pluralistische orde die niet-moslims gelijk behandelt. Dit vast te stellen is geen vorm van islamofobie, maar historische eerlijkheid”, schreef Klemens Ludwig op 9 april 2014 in Die Welt. Ook de islamitische islamkenner Bassan Tibi heeft dit heel openlijk uitgesproken. De overgang naar een andere religie is gewoonlijk levensgevaarlijk.

Van wat moslims hier eisen en mogen, kunnen christenen in islamitische landen slechts dromen. Maar onze politici zijn gemuteerd tot ideologische fietsers. Voor de islam kruipen ze, het christendom trappen ze weg.

Geen kwaad woord over hier levende en geïntegreerde moslims, maar wie de islam bagatelliseert, verwart wensdenken met werkelijkheid, zoals de terreuraanslag op de redactie van Charlie Hebdo wel heeft bewezen. Ik schreef de eerste versie van deze regels enkele dagen voor 7 januari, de datum van de verschrikkelijke aanslag in Parijs en mijn conclusie

was op dat moment: “…wie de islam bagatelliseert, verwart wensdenken met werkelijkheid. En hoe ver dat gaat, is te zien aan het feit dat tegenwoordig bijna geen kunstenaar, politicus of journalist het nog waagt om zich kritisch over de profeet Mohammed uit te laten.”

Het is in dit verband opvallend dat de politiek correcte media meestal het woord ‘zogenaamd’ of ‘zou’ inlassen als er sprake is van de islamisering van ons land. Alsof het allemaal paniekzaaierij of fantasie was. Maar al in 2007 verscheen er in de Spiegel een hoofdartikel met de titel: ‘Mekka Deutschland, die stille Islamisierung’ (nr. 13/2007). Liep de Spiegel destijds achter een fata morgana aan?

Hans-Christian Ströbele (een politicus van Bündnis 90/Die Grünen) stelde zelfs voor om een christelijke feestdag af te schaffen en een  islamitische feestdag in te voeren. En op precies die gedachte borduurde Stephan Weil, de premier van Nedersaksen, onlangs voort.

Burgemeester Heinz Buschkowsky (SPD) van Neukölln, bekend door zijn veelgelezen boek Neukölln ist überall en zeker niet overhellend naar rechts, waarschuwt voor een sluipende islamisering en spreekt al over een “andere maatschappij”.

De islamisering is niet iets zogenaamds, zij is in volle gang. In sommige grote steden heb je islamitische wijken die zich onttrekken aan het Duitse recht en waar de Duitse politie niet meer in durft. En op sommige kleuterscholen is  varkensvlees intussen taboe.

Bovendien is het bijvoorbeeld enigszins misplaatst om de Pegida-demonstranten in de nazihoek te willen duwen. Hitler verachtte het christendom en prees de islam. Amin el-Husseini, de moefti van Jeruzalem, de destijds hoogste religieuze en politieke autoriteit van de Palestijnen, was een goede vriend en intensieve adviseur van de ‘Führer’. Hitler is in de Arabische wereld nog altijd een held en zijn boek Mein Kampf is er een bestseller.

Overigens zijn de ethische maatstaven de laatste tijd dermate naar het linkse vaarwater verschoven dat iets wat een jaar of twintig geleden bijvoorbeeld voor de CDU nog een onaantastbare waarde was, inmiddels rechts-populistisch wordt genoemd.

Er in nauwelijks een generatie geweest die de woorden van Jezus: “…Mij haat de wereld, omdat Ik van haar getuig dat haar werken slecht zijn”, zo indrukwekkend bevestigt als deze generatie.

Alexander Seibel

Bron: Middernachtsroep, maart 2015