Als christen leven in een islamitisch land

De uit Soedan afkomstige Fouad Adel laat in zijn bijdrage de toestand van de christenen in landen zien waar de islam domineert.

Inleiding
De laatste tijd, sinds de strijd door de Mohammed-karikaturen in verschillende Arabische en islamitische landen opvlamde, kerken werden bestormd en veel christenen werden omgebracht, heb ik bezorgd een aantal vervolgde christenen opgebeld om te informeren hoe het met hen gaat. Eén van hen citeerde voor mij Romeinen 8: 35-39:

35. Wie  zal ons scheiden van de liefde van Christus? Verdrukking of benauwdheid, of vervolging of honger, of naaktheid, of gevaar of het zwaard? 36 Gelijk geschreven staat: ‘Om Uwentwil worden wij de ganse dag gedood, wij zijn gerekend als slachtschapen.’ 37 Maar in dit alles zijn wij meer dan overwinnaars door Hem, die ons heeft liefgehad. 38 Want ik ben verzekerd, dan noch dood noch leven, noch engelen  noch machten, noch heden noch toekomst, noch krachten, 39 noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here. (NBG)

Grondwettelijke rechten afgewezen
Het mag ongelooflijk klinken, maar het is werkelijk zo, dat bij meer dan 200 miljoen mensen de basale mensenrechten met voeten worden getreden en dat uitsluitend op basis van het feit, dat ze christen zijn. Vandaag de dag worden jaarlijks velen omgebracht, gewelddadig behandeld, op slavenmarkten verkocht, in gevangenissen geworpen, gefolterd, geïntimideerd, gediscrimineerd en gearresteerd, alleen maar omdat ze christen zijn. Zij vragen ons om voor hen te bidden, hen te ondersteunen en waar mogelijk te helpen. Ze vragen ons ook om voor hun belangen op te komen, omdat zij zelf monddood gemaakt zijn. Zij vragen ons vooral, om hen niet te vergeten, als zij in de gevangenis zitten en ook aan hun families te denken, van wie ze gescheiden zijn. Zij vragen ons niet te zwijgen om hun smeekbede om hulp in deze wereld bekend te maken.

Wat zijn “islamitische landen”?
Als we het hebben over het leven van een christen in een islamitisch land, dan moeten we wel eerst weten wat we daar onder verstaan. Het zijn nl. landen waar de islamitische sjaria, het islamitisch rechtssysteem,  op elk gebied van het leven van toepassing is verklaard, zoals dat het geval is in Saoedi-Arabië, in Iran, in Libië, in Pakistan, in Noord-Nigeria en in Soedan. De onderlinge verschillen hangen in de praktijk ermee samen, dat de islamitische sjaria-wetten in de diverse landen anders worden geïnterpreteerd. Er zijn landen bij, waarbij de islam weliswaar tot staatsgodsdienst is verklaard, maar de sjaria in beperkte mate wordt toegepast. In het bijzonder geldt dat voor het zogenaamde hudud-recht, waarbij in geval van diefstal de handen worden afgehakt of steniging plaatsvindt in geval van overspel, zoals in Egypte en Marokko. Daarnaast zijn er landen met een islamitische meerderheid, waar de staat probeert  de radicale islam onder de duim te houden, zoals in Algerije, Turkije en Indonesië.

De afkomst van de christenen in islamitische landen

1. Christenen zuidelijk van de Sahara: ”Dar al-Islam (huis van islam)”
De afkomst van christenen in islamitische landen kan uit het hindoeïsme of uit de natuurreligies zijn, zoals in Zuidoost-Azië en Afrika. Deze mensen hebben zich ooit eens bekeerd tot het christelijk geloof. In Afrika echter, ten zuiden van de Sahara, de zogenaamde “Dar al-Islam” is de meerderheid afkomstig vanuit het animisme. Deze christenen zijn altijd al vervolgd, omdat volgens de islamitische leer, de Koran en de Hadieth (= geschreven overlevering van Mohammed) een bekering vanuit het heidendom tot het christendom verboden is.  Het christelijk geloof is volgens de islamitische opvatting een leugen en iets verderfelijks, zodat heidenen zich altijd bij de islam behoren aan te sluiten. Doen ze dat niet, dan krijgen ze met vervolging te maken en worden ze veracht door de moslims.

2. Christenen in de Sahelzone
Voor christenen in de Sahelzone (Soedan, Tsjaad, Noord-Kameroen, Niger, Mali) geldt, dat zij veel moeilijkheden en bittere ervaringen hebben doorgemaakt. Veel conflicten in deze regio worden veroorzaakt door de Arabische en  islamitische volken van de noordelijke Sahel-zone die christenen en de animisten in het zuiden van deze zone als slaven behandelen.

3. Buitenlandse christenen in de rijke olielanden
Op grond van hun beroep hebben buitenlanders altijd al in “Dar Al-Islam” (Huis van de islam) gewerkt. Tegenwoordig zijn het christenen vanuit de hele wereld, die in de rijke olielanden werken. Zelfs in een land als Libië is christenen toegestaan in kerkgebouwen bij elkaar te komen. Zij hebben echter geen recht om nieuwe gemeenten te stichten. In Saoedi-Arabië hebben de christenen in  het geheel geen recht op samenkomsten.  Ze mogen zelfs geen eredienst houden, in wat voor ruimte ook, geen christelijke symbolen tonen en niet over hun geloof spreken. De laatste jaren werden om die reden steeds weer christenen opgesloten. Moslims, die zich tot het christendom bekeren, worden in islamitische landen veracht, vervolgd en omgebracht. Ze duiken meestal onder en het is voor hen niet mogelijk om zich bij een gemeente aan te sluiten of om gemeenten van bekeerden te stichten. De islam staat geen vrije keuze, in het bijzonder aangaande hun religie, toe. Integendeel, ze roepen op tot geweld tegen bekeerden, waarbij  het er om gaat, dat zij de islam weer aannemen. Afval van de islam wordt met de dood bestraft. “En indien zij tot vijandschap vervallen, grijpt hen dan en doodt hen waar gij hen ook vindt; en neemt vriend noch helper uit hun midden.” (Soera 4: 89). Moslims moeten hen zo lang bevechten, totdat hun tegenstanders zich onderwerpen aan de islam, tenzij deze tegenstanders er voor kiezen om te sterven. Soera 9: 29: “Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in Allah noch in de laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat Allah en Zijn boodschapper voor onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn.”

4. Christenen in het Midden-Oosten
In het Midden-Oosten behoren de christenen overwegend tot kerken, die al van oudsher, lang voordat de islam in de 7^e eeuw opkwam, aanwezig waren. Deze kerken waren volkskerken, zoals de Koptische kerk in Egypte, de Armeense kerk in Syrië en de orthodoxe kerken  in diverse landen in het Midden-Oosten. Ze werden steeds onderdrukt en vervolgd onder de Arabisch-islamitische overheersing. Tegenwoordig  zijn ze praktisch uitgestorven of tot een minderheid geworden. Zo maken de Kopten nu nog slechts 10% van de totale bevolking uit. In Libanon is de Maronietengemeenschap nog maar 25% van de bevolking en de Assyriërs in Syrië maken ongeveer 8% uit van de totale bevolking uit.

Dhimmah (= verdrag voor niet-moslims)
De voor-islamitische christenen werden door de moslims als zogenaamde “beschermburger” (dhimmi) geduld. Dit begrip komt neer op collectieve slavernij. Onder deze wet mochten christenen geen overheidsfuncties bekleden, moesten de moslimstaat door hoge belastingen financieren en moesten door speciale kleding herkenbaar zijn. Zij mochten niet aan evangelisatie doen, geen nieuwe kerken bouwen en christelijke symbolen, zoals kruisen, mochten nergens zichtbaar zijn. Overtredingen werden bestraft. Hierdoor raakten veel christenen onder persoonlijke slavernij en werden gedwongen om moslim te worden. In veel landen  leidde het islamitische fundamentalisme er toe, dat christenen in een sterk nadelige positie werden gemanoeuvreerd. De oude dhimmah-wetten worden nu weer tevoorschijn gehaald. Veel christenen reageren daarop met emigratie, waardoor het aantal christenen in het Midden-Oosten jaar na jaar minder wordt. Christenen die protesteren tegen deze vorm van discriminatie, moeten rekening houden met vergeldingsmaatregelen van de zijde van de islamitische meerderheid onder de bevolking of zelfs van de overheid. In dergelijke situaties mogen we gerust spreken van vervolging.

Verkeerde tolerantie
Tegenwoordig horen we in Europa heel veel over tolerantie tegenover moslims. We zouden eens de realiteit onder ogen moeten zien, hoe het ligt met het krijgen van toestemming om in islamitische landen kerken en gebedsruimten te mogen bouwen voor christenen in vergelijkbare omvang, zoals moskeeën, Koranscholen en islamitische centra in Europa zijn gebouwd. In de laatste 30 jaar kwamen er alleen al in Duitsland 2.500 moskeeën bij, terwijl in alle islamitische landen bij elkaar de laatste 30 jaar slechts 7 kerken mochten worden gebouwd. Daarnaast zijn de kerken en gemeente-centra die vernield of in brand gestoken zijn, niet meer te tellen. We zouden ook eens de realiteit van deze tolerantie onder ogen moeten zien, als de christelijke kerken, voor de velen, die ondergronds en in het geheim bij elkaar moeten komen, kerken gebouwd zouden mogen worden, zodat deze christenen in vrijheid, zonder gevaar en gewelddadigheden, hun geloof kunnen belijden. Een duidelijk bewijs voor deze oproep, de “verkeerde tolerantie”, zijn de omstandigheden waaronder christelijke minderheden in de overwegend islamitische landen moeten leven. Sinds meer dan 1400 jaar ondergaan de christelijke minderheden steeds weer opnieuw bloedige vervolgingen, omdat de plaatselijke islam, die daar aan de macht is, hun masker heeft afgelegd en het ware gezicht laat zien. Dat moet ons overigens niet weerhouden om onder de moslims in Europa te evangeliseren.

Verovering van Europa
Ware moslims zien zichzelf als veroveraars. Ze verlaten hun moederland om Nederland en geheel Europa te winnen voor de islam. Hun doel is een islamisering van Europa en een islamitisch Nederland. Het middel dat ze gebruiken heet “Jihad”(= heilige oorlog). Om hun doel te bereiken volgen ze de stap-voor-stap-strategie. De eerste stap is hun verbale solidariteit met de Europese samenleving en het benutten van alle mogelijkheden, die Nederland en de rest van Europa biedt, de druk te versterken en deze landen en hun bevolking te winnen voor de islam. Verhuizen of emigreren is een fundamenteel begrip binnen de islam. Het opgeven van je geboorteland en je nationaliteit naar de wil van Allah is gelijk te stellen met de “jihad”. Zelfopoffering is niet alleen een plicht: het weigeren om de islam in andere gebieden te brengen wordt als verraad aan Allah gezien. Zo staat in soera 4: 97: “Was Allah’s aarde u niet groot genoeg om daarop te verhuizen?” De aanhaling uit deze soera toont aan, dat nationale grenzen daarbij niet van belang zijn en moslims zich daardoor niet gebonden voelen. Ook in soera 9: 20 vinden we deze betekenis terug: “Zij, die geloven en van hun woonplaatsen verhuizen en met hun bezit en met hun persoon voor de zaak van Allah strijden, hebben in de ogen van Allah de hoogste rang. Dezen zullen zegevieren.”

Beste broeders en zusters,
Als de politiek, de overheid en de kerkelijke leidslieden, maar ook de individuele burger, wij allen, deze islamontwikkelingen niet tijdig stoppen, zal in zowel Duitsland, Nederland als in heel Europa, de Bijbelse waarschuwing in het boek Deuteronomium 28: 43 en 44 (NBG) waarheid worden:
43 Steeds meer zal de vreemdeling in uw midden u te boven gaan, terwijl gij al dieper zinkt. 44 Hij zal u te leen geven, maar gij niet aan hem; hij zal hoofd zijn en gij staart.

 

Fouad Adel

Fouad Adel komt oorspronkelijk uit het islamitische Soedan en woont sinds 1996 in Duitsland waar hij pastoraal werk onder zijn gevluchte landgenoten verricht én hulp aan vervolgde christenen in islamitische landen verleent.

De Koranteksten komen van de site www.AgnateMoslem.net.