Kruistochten

WAT ELKE CHRISTEN OVER DE KRUISTOCHTEN MOET WETEN

Op hetzelfde moment dat ons zendingsstation werd gebombardeerd door de Nationaal Islamitisch Frontregering in Soedan, organiseerden medezendelingen “Verzoeningsmarsen” naar het Midden-Oosten om excuses aan te bieden voor de kruistochten. Terwijl onze kerkdiensten en scholen onder luchtbombardementen en geweervuur van Jihadisten lagen, leek dat nogal bizar. Sommigen beweren, dat de kruistochten “Het begin van de vijandig-heden tussen de islam en het Westen” waren, waardoor “vijf eeuwen van vreedzaam naast elkaar bestaan” teniet werden gedaan.

Wat ging er vooraf aan de kruistochten?
De kruistochten begonnen echter pas na vijf eeuwen van islamitische Jihad, waarbij meer dan tweederde van wat voorheen de christelijke wereld was geweest, was veroverd, vernietigd of tot bekering gedwongen. Kort na de islamitische verovering van Jeruzalem, in 638, werden christelijke pelgrims aangevallen, afgeslacht en gekruisigd. Moslimbestuurders persten de pelgrims losgeld af en plunderden kerken. In de 8e eeuw verboden de moslimheersers alle kruissymbolen in Jeruzalem. Ze verhoogden ook de belasting (Jizya) voor christenen en verboden hen elk religieus onderwijs, zelfs aan hun eigen kinderen! In 772 beval de kalief Al- Mansur dat de handen van alle christenen en Joden in Jeruzalem gebrandmerkt moesten wor-den.
In 923 werd een nieuwe golf van het vernietiging van kerken in gang gezet door de moslim-
overheersers. In 937 gingen de moslims op Palmzondag op rooftocht in Jeruzalem waarbij de Kerk van het Heilige Graf en de Verrijzeniskerk werden geplunderd.
In 1004 ontketende de kalief Al-Hakim een gewelddadige golf van het verbranden en ver-woesten van kerken, beslaglegging op eigendommen van christenen en het meedogenloos afslachten van zowel christenen als Joden. In de volgende tien jaar werden 3000 kerken verwoest en enorme aantallen gelovigen werden tot bekering gedwongen of vermoord.
In 1009 beval Al-Hakim, dat de Heilige Grafkerk en de Verrijzeniskerk in Jeruzalem ver-woest moesten worden.
Toen de Turkse dynastie van de Seltsjoeken in 1077 in Jeruzalem aan de macht kwam, ver-moordden ze meer dan 3000 mensen, onder wie veel christenen. Op dit punt gekomen, smeek-te de christelijke keizer van het Byzantijnse Rijk, Alexis I, om hulp aan de westerse kerken.
Paus Urbanus II daagde de ridders van Europa uit tijdens het Concilie van Clermont in 1095: “De Turken en Arabieren hebben onze broeders in het oosten aangevallen. Ze hebben veel mensen gedood of gevangen genomen en hebben de kerken verwoest. Om deze reden roep ik…. alle mensen van welke rang of stand ook, infanteristen en ridders, arm en rijk, op om onmiddellijk hulp te bieden aan die christenen.”
Nergens in de oproep tot de kruistochten werd gesproken over verovering dan wel bekering. Hij was hoofdzakelijk bedoeld om de islamitische indringers te verdrijven uit de landen die voorheen christelijk waren en om godsdienstvrijheid te herstellen in het Heilige Land.

Mythes en misvattingen
De mythe dat de kruistochten imperialistische acties zonder enige aanleiding tegen de vreedzame, inheemse moslimbevolking waren, is niet correct. Zo is ook de karakterisering van de kruisvaarders als belust op oorlogsbuit, alleen uit op persoonlijk gewin, niet in overeenstemming met de werkelijkheid. Zij die deelnamen aan de kruistochten zagen dat eerder als een daad van opoffering dan van eigen gewin. De kruistochten waren in werkelijkheid onbetaal-baar. Veel kruisvaarders moesten al hun bezittingen verkopen om aan geld te komen voor de lange reis naar het Heilige Land en ze wisten, dat de kans klein was dat ze levend terug zouden keren. De meesten van hen die erin slaagden te overleven en terug te keren, kwamen niet met materiële zaken terug als bewijs van hun inspanningen. Zo is ook de moderne mythe dat de kruisvaarders de moslims met geweld dwongen zich tot het christendom te bekeren, een door de politiek bedacht verzinsel. Als men de geschriften en verslagen van de kruisvaarders doorzoekt, zal men geen melding vinden van kruisvaarders die probeerden de Saracenen of Turken te bekeren. De kruisvaarders zagen zichzelf als pelgrims die probeerden christelijke gebieden te heroveren en te bevrijden van de wrede indringers.

De mythe van Saladin
Om Saladin voor te stellen als genadig en edelmoedig is een mythe. Toen Saladin de kruisvaarders gevangen nam bij Hattim op 4 juli 1187, beval hij een massa-executie van alle christenen: “Ze zouden onthoofd moeten worden in overeenstemming met soera 47:4: Als je ongelovigen tegenkomt op het slagveld, sla ze dan in de nek.” Saladins schrijver Imad deed verslag. “Bij hem waren een hele groep wetenschappers en Soefi’s en een aantal godvruchtige mannen en esthetici; allemaal smeekten ze om toestemming om een van hen te doden en ze trokken hun zwaarden en rolden hun mouwen op. Saladin zat met een opgewekt gezicht op zijn podium; de ongelovigen toonden diepe wanhoop.”
In 1148 beval de moslimcommandant Nu redDin alle christenen in Aleppo te doden.
In 1268 toen Mamluk Sultan Baybars Antiochië veroverde, verzekerde hij zich ervan, dat alle mannen afgeslacht en de vrouwen als slaven verkocht werden, dat de kruisen in alle kerken aan stukken geslagen werden, alle Bijbels verscheurd en verbrand en de graven van christenen geschonden werden. Elke monnik, priester en diaken werd naar het altaar gesleept en de keel doorgesneden. De kerk van Sint Paulus en de Kathedraal van Sint Petrus werden verwoest.
Op 29 mei 1453 werd de toentertijd grootste stad ter wereld, Constantinopel, veroverd door de Jihadisten. De moslims “doodden iedereen die ze op straat tegenkwamen, mannen, vrouwen en kinderen zonder onderscheid te maken. Het bloed stroomde als een rivier in de steile straten van de hoogtes van Petra naar de gouden hoorn”. De moslimsoldaten drongen zelfs de Aya Sophia binnen en slachtten duizenden christenen af, die aan het bidden waren, in wat toen de grootste kerk ter wereld was.

Een duidelijk en aanwezig gevaar
Vanaf de eerste eeuw van de islam vielen moslimlegers Europa binnen. Spanje had 8 eeuwen lang te lijden onder islamitische bezetting. In de 14e eeuw vielen Griekenland, Bulgarije, Servië, Macedonië, Albanië en Kroatië ten prooi aan de mosliminvasies.
In 1426 veroverden de Egyptische Mukluks Cyprus. In 1395 veroverden de moslims Nicopolis aan de Donau. In 1444 veroverden de moslimlegers Varna in Hongarije. In 1456 belegerden de Turken Belgrado en ze probeerden zelfs Rome te veroveren, maar werden teruggeslagen. De moslims probeerden Wenen voor het eerst te veroveren in 1529. Pas op 11 september 1683 belegerden de moslimlegers de stad, maar ze werden neergeslagen door 30.000 Poolse cavaleristen onder leiding van de Poolse koning Jan Sobieski III.

Waren de kruistochten een mislukking?
De huidige bewering dat de kruistochten een mislukking waren, wordt niet gerechtvaardigd door de historische stukken. Door de tochten won Europa tijd. Voor het eerst na vijf eeuwen van aanvallen namen de kruisvaarders het initiatief waardoor de moslimindringers in de verdediging werden gedwongen. Door de tochten won Europa tijd – eigenlijk eeuwen.
Op een kritiek moment in de geschiedenis verenigden de tochten een verdeeld Europa en ze drongen de moslimindringers terug waardoor ze vrede en veiligheid brachten dat Europa al eeuwenlang niet meer gekend had. Als gevolg van de enorme opofferingen van de kruisvaarders ervoer Europa een geestelijke opwekking en Bijbelse reformatie waardoor een grote herleving van wetenschap, wetenschappelijk experimenteren, technologische vooruitgang en bewegingen die leidden tot grotere voorspoed en vrijheid dan men ooit in de geschiedenis gekend had, geïnspireerd werden.

Om een beeld te krijgen van hoe Europa vandaag de dag zou zijn geweest als de islam erin geslaagd was het te veroveren, kan men kijken naar de vroegere christelijke beschavingen van Egypte en wat nu Turkije wordt genoemd. De Kopten in Egypte maken nu slechts 10% van de totale Egyptische populatie uit en ze worden zwaar onderdrukt. Wat vandaag de dag Turkije wordt genoemd, was eens het levendige christelijke Byzantijnse rijk, de economische en militaire supermacht van zijn tijd. Vandaag de dag is de christelijke beschaving die daar meer dan duizend jaar gebloeid heeft, bijna verdwenen. De bevolking van de laatste christelijke stad in Azië, Smyrna, werd afgeslacht door het Turkse lege in 1922.

Een reactie op de Jihad
De kruisvaarders reageerden op vijf eeuwen van onophoudelijke islamitische Jihad. Het Midden-Oosten was de geboorteplaats van de christelijke kerk. Het waren de christenen die door de Turkse dynastie van de Seltsjoeken werden onderdrukt. Veel van de steden in het Midden-Oosten verwelkomden de kruisvaarders als bevrijders. De kruisvaarders waren verre van de aanstichters, het waren de moslimlegers die de islam hadden verspreid van
Saudi Arabië, via het hele christelijke Noord-Afrika tot in Spanje en zelfs Frankrijk. De moslimlegers plunderden en moordden zich een weg door een aantal van de grootste christelijke steden ter wereld, waaronder Alexandrië, Carthago, Antiochië en Constantinopel. Deze moslimindringers verwoestten alleen al in de eerste 100 jaar van de islam meer dan 3200 christelijke kerken.

Tegen alle verwachtingen in
Als we nadenken over de middeleeuwen is het onvermijdelijk dat we Europa zien in het licht van hoe het is geworden en niet hoe het was. Feit is dat de supermacht van de middeleeuwse wereld de islam was en niet het christendom. De kruistochten waren eigenlijk een hopeloze strijd met onmogelijk lange toevoerlinies en een verlammende, inefficiënte logistiek. Het was vanaf het begin een David tegen een Goliath-onderneming. De kansen op succes voor de eerste kruistocht waren hoogst onwaarschijnlijk. Ze hadden geen leider, geen hiërarchie, geen toevoerlinie en geen gedetailleerde strategie. De eerste kruistocht bestond slechts uit duizenden toegewijde strijders die diep het gebied van de vijand introkken, duizenden kilometers van huis. Velen van hen verhongerden of stierven aan ziekten en verwondingen. Het was een ruige veldtocht, altijd op de rand van rampspoed. Toch hadden de kruisvaarders in 1098 Nicea en Antiochië bevrijd en in juli 1099 heroverden ze Jeruzalem.

Professor Madden, de auteur van De geïllustreerde geschiedenis van de kruistochten, merkte op: ‘Op een veilige afstand van vele eeuwen is het gemakkelijk om de wenkbrauwen te fronsen over de kruistochten. Tenslotte is religie niet iets om oorlogen over uit te vechten. Maar we zouden in gedachten moeten houden dat onze middeleeuwse voorouders net zo zouden walgen van onze oneindig meer verwoestende oorlogen die worden uitgevochten in naam van politieke ideologieën… Of we de kruisvaarders nu bewonderen of niet, het is een feit dat de wereld zoals we die we vandaag zien, niet zou hebben bestaan zonder hun inspanningen. Het aloude geloof van het christendom, met zijn respect voor vrouwen en antipathie tegen slavernij, overleefde niet alleen, maar floreerde. Zonder de kruistochten zou het weleens net als het Zoroastrianisme, een van de andere rivalen van de islam, kunnen zijn uitgestorven. Maar zonder de kruistochten zou Europa waarschijnlijk in handen van de islam zijn gevallen en zouden de VS en Zuid-Afrika nooit hebben bestaan.’

Logistiek en economie
Zoals het Christian History Institute al naar voren heeft gebracht, verraadt de typering van een kruisvaarder als iemand die het slechts deed voor het plunderen en de buit, een gebrek aan kennis van zowel aardrijkskunde als geschiedenis. Het merendeel van de kruisvaarders was verarmd en financieel geruïneerd door de kruistochten. Kruisvaarders verlieten hun huis en familie om 3000 km door verraderlijk en onherbergzaam terrein te reizen – en de kortste kruistocht duurde 4 jaar. Als we in ogenschouw nemen, dat slechts 10% van de kruisvaarders paarden had en dat 90% voetvolk was, is het qua logistiek duidelijk dat de kruisvaarders onmogelijk genoeg buit mee terug hadden kunnen nemen om hun verlies aan inkomsten en de hoge kosten van deze lange kruistochten te compenseren. Veel kruisvaarders verloren hun huizen en boerderijen om hun deelname aan de kruistochten te financieren.

Er is meer in het leven dan geld
Misschien kunnen zelfzuchtige, materialistische agnosten in de 21e eeuw niet begrijpen, dat sommige mensen gemotiveerd kunnen worden door iets anders dan zelfverrijking, maar feit is dat veel mensen opofferingen doen voor hun religieuze overtuigingen en om anderen te helpen. In het geval van de kruisvaarders maakt de geschiedenis ons duidelijk dat de motivatie die tienduizenden vrijwilligers leidde om het Heilige Land terug te winnen, een gevoel van christelijke plicht was om hun medechristenen in het Oosten te helpen, wier land was binnengevallen en wier kerken waren ontheiligd door moslimlegers en een verlangen om toegang tot het Heilige Land veilig te stellen voor pelgrims.

Er was ook een verlangen om te vechten voor de eer van hun Heer Jezus Christus, Wiens kerken verwoest en Wiens goddelijkheid ontkend werd door de mohammedaanse aanvallers. Met andere woorden, voor de kruisvaarders was dit een verdedigingsoorlog om christelijke gebieden te heroveren op de moslimindringers. We delen misschien hun overtuigingen niet of staan niet achter hun methoden, maar we zouden hun daden moeten evalueren in het licht van de realiteit van de 11e en 12e eeuw en niet anachronistisch onze normen en politiek op hen projecteren.

Jihad vs. het evangelie
Het woord “kruistocht” komt niet voor in de Bijbel en is ook geen opdracht in het christendom. Jihad is echter wel de zesde pijler van de islam en de op een na grootste opdracht van Mohammed. Het wordt niet alleen aanbevolen, maar bevolen in de koran. Vele eeuwen geleden kwam er een einde aan de kruistochten, de islamitische Jihad gaat vandaag de dag echter gewoon door. Miljoenen christenen zijn door de eeuwen heen afgeslacht door islamitische strijders – zoals de 1,5 miljoen Armeniërs die in Turkije zijn vermoord in 1915. Christenen worden nog steeds afgemaakt door de islamitische strijders in Indonesië, de Filippijnen, Soedan en Nigeria. Daarom, voordat Christenen zich uitsloven om zich te verontschuldigen voor de kruistochten waaraan meer dan 700 jaar geleden een einde kwam, zou het verstandig zijn om eerst uit betrouwbare bronnen te bestuderen waar de kruistochten om gingen en de islamitische leer en het verloop van de Jihad in de laatste 14 eeuwen te bestuderen . Zij die geen weet hebben van hun verleden, hebben geen toekomst.

Dr. Peter Hammond
Dr. Hammond was een pionierzendeling onder moslims in Soedan. Hij is de schrijver van “Slavery, Terrorism and Islam – The Historical Roots and Contemporary Threat” (Slavernij, Terrorisme en Islam – de historische wortels en de huidige dreiging).