Lectio Divina

Lectio divina Bijbelse duiding en weerlegging
Lectio divina is een van de rooms-katholieke meditatietechnieken. De naam is afgeleid van een Latijns woord dat ‘heilige lezing’ betekent. Het is een oude methode om de Bijbel langzaam op een herhalende wijze te lezen om de aanwezigheid van God te ervaren. Er wordt een woord of zin uit een deel van de Bijbel gehaald en die wordt enkele minuten herhaald (mantra!). Dat zal je dan moeten helpen om van gedachten en afleidingen af te komen, zodat je, zo wordt beweerd, de stem van God kunt horen en Zijn aanwezigheid kunt merken. Mystici als Thomas Keating en Richard Foster hebben lectio divina gepromoot. Zie ook op de site contemplatief bidden (2 artikelen) en mantra.


Lectio divina is bedacht door de afvallige Origenes in de derde eeuw en werd aangenomen als een rooms-katholieke praktijk in de middeleeuwen Het rooms-katholicisme kent enkele meditatietechnieken. De bekendste zijn: (1) het contemplatiefgebed, (bepaalde woorden blijven herhalen),(2) ‘lectio divina (een woord of woorden van een Bijbeltekst tot je laten spreken) en (3) soakingprayer (ontspannen en de Heilige Geest uitnodigen). Mede door het boeddhisme en hindoeïsme zijn deze meditatietechnieken toegenomen. Lectio divina wordt toegepast in een stille, prikkelarme omgeving en doorgaans met gedempt licht. Vaak zit je in een bepaalde houding. Wat wordt nu gedaan? Je neemt een tekst of een deel ervan uit de Bijbel en die wordt herhaald. De tekst wordt in wezen als een mantra gebruikt. De bedoeling hiervan is om God te ervaren. In de Bijbel wordt een dergelijke handelwijze nergens vermeld. Het gaat om ‘in God geloven’ en niet om Hem te ervaren. ‘Geef de duivel geen voet (Ef 4: 27)’ geldt zeker voor een dergelijke meditatietechniek. Je geest wordt door deze meditatietechniek bezoedeld (2Cor 7: 1).